Abstrakt
Głównym celem niniejszego opracowania jest ocena relacji między euro
i dolarem jako walutami światowymi. Autor stawia tezę, że jakkolwiek wydarzenia
historyczne wskazują na prawdopodobieństwo wystąpienia presji ze
strony Stanów Zjednoczonych wobec euro, to sytuacja współczesna nie stwarza
warunków do powtórzenia się doświadczeń funta i jena. Uzasadnieniem
tej tezy jest twierdzenie, że czynnikiem sprawczym nakłonienia Wielkiej
Brytanii na konferencji w Bretton Woods do długotrwałej aprecjacji funta
była penetracja szpiegowska Związku Radzieckiego w rządzie Stanów Zjednoczonych,
skutecznie skierowana w owym czasie – zgodnie z geopolityką
Kremla – przeciwko Wielkiej Brytanii jako imperium kolonialnemu. Z kolei,
czynnikiem sprawczym uruchomienia w drodze wadliwego interwencjonizmu
międzynarodowego pułapki aprecjacyjnej wobec jena na konferencji w hotelu
Plaza, była wdrażana wtedy w USA przez A. Greenspana doktryna neoliberalna,
krępująca działalność regulacyjną, szczególnie emisyjną, Fed-u wobec
dolara, a stwarzająca warunki dla patologicznej ekspansji banków komercyjnych,
w celu dokonywania emisji pieniądza kredytowego bez odpowiedniego
pokrycia i wprowadzania do obiegu toksycznych aktywów. Według autora,
oba te czynniki sprawcze w USA już nie działają. Realizacja umowy o wolnym
handlu między USA a Unią Europejską stwarza natomiast początki powiązań
integracyjnych oraz partnerskiej koordynacji polityki kursowej. Nie oznacza
to jednak zwiększenia ekspansji euro. Obiektywne warunki będą bardziej
sprzyjać dolarowi.