Abstrakt
Autor podejmuje próbę uzasadnienia tezy, że w istniejącej obecnie wersji
kapitalizmu neoliberalnego sprawdza się teoria Schumpetera w sprawie narastania
zjawisk prowadzących ten ustrój do upadku. To, co najbardziej niepokoiło
Schumpetera, czyli konsekwencje deformacji zasad wolności i systemu
własności prywatnej, umożliwiło nadzwyczaj szybki rozrost korporacji i eliminowanie
zwykłego przedsiębiorcy oraz jego innowacji. Ten proces przybiera już
takie rozmiary, że dawne wypowiedzi Schumpetera o tym, co nastąpi w przyszłości
w wyniku rozrostu systemu kapitalizmu typu korporacyjnego, już są
odzwierciedlone w rzeczywistości. Zdaniem autora, doktryna neoliberalna jest
oparta na nieprawdziwych przesłankach, wśród których istotną rolę odgrywa
twierdzenie Miltona Friedmana, że stagflacja jest zawsze i wszędzie zjawiskiem
keynesistowskim. Potrzebna jest więc skierowana przeciwko neoliberalizmowi
destrukcja kreatywna w sferze doktrynalnej, umożliwiająca wprowadzanie rozwiązań
innowacyjnych, które zostały niesłusznie usunięte. Samo przywracanie
reguł welfare state jednak nie wystarczy. Wielkie sukcesy USA w okresie ich
realizacji miały drugie, oprócz innowacji ustrojowych, źródło tworzenia nadzwyczaj
dużego dobrobytu. Były to ogromne dochody z tytułu renty emisyjnej
w stadium progresji walutowej dolara. W obecnym okresie byłoby pożądane,
aby Stany Zjednoczone odbudowały pełne zaufanie do dolara jako hegemona
na światowym rynku walutowym. Na tle przedstawionej w opracowaniu argumentacji
postulowany jest sposób uchronienia kapitalizmu od upadku, polegający
na rozwinięciu nowej jego odmiany pod nazwą cesjonalizmu.