Abstrakt
Obecny kryzys strefy euro jest wynikiem niekonsekwentnej postawy członków
tej strefy wobec wymagań, jakie stwarza proces integracji gospodarczej.
Jej pogłębianie w kierunku tworzenia efektywnie działającej unii walutowej
i ekonomicznej jest immanentnie związane z potrzebą coraz większej konwergencji
polityki ekonomicznej uczestników działań integracyjnych, zwłaszcza
w kontekście ich polityki fiskalnej i budżetowej. Brak woli politycznej, która
umożliwiałaby pełną realizację takiego projektu, w połączeniu z woluntarystyczną
polityką włączania do strefy euro tych państw, które nie spełniały,
w momencie początkowym akcesji, ani też później, właściwych kryteriów
i warunków oraz zaniechania w zakresie ich przestrzegania doprowadziły do
głębokiego kryzysu funkcjonowania strefy i w konsekwencji Unii Europejskiej.
Proponowane metody sanacji sytuacji są z kolei wypadkową interesów
dwóch „motorów” integracji w UE: Niemiec i Francji, i nie tworzą stosownych
warunków do pełnego rozwiązania istniejących problemów.
Stosunek Polski do kryzysu strefy euro jest z kolei zdeterminowany stanem
i perspektywami naszej gospodarki, jakością rodzimej klasy politycznej
i sposobem zarządzania gospodarczego. Konfrontacja z problemami strefy
euro w kontekście akcesji jest stricte zdeterminowana zdolnością do przeprowadzenia
stosownych reform celem stworzenia adekwatnych do wyzwań
warunków gospodarowania.