Polityka Unii Europejskiej wobec Chin – uregulowania w zakresie dostawców infrastruktury 5G

Abstrakt

Od kilku lat trwa proces budowy sieci służących do świadczenia usług telekomunikacyjnych
w technologii 5G, która będzie wykorzystywana w różnych
sektorach najnowszych dziedzin gospodarki, a także stosowana przez struktury
państwowe. Na świecie infrastrukturę do technologii 5G dostarcza zaledwie
kliku producentów: w Europie Nokia i Ericsson, a poza Europą chiński
Huawei i ZTE oraz koreański Samsung. W ostatnich kilku latach kwestia
dostarczania sprzętu do budowy infrastruktury 5G pochodzącego z Chin stała
się przedmiotem ożywionej dyskusji pomiędzy USA a Chinami. Ze strony
USA podnoszone są wątpliwości, czy sprzęt ten zapewnia bezpieczeństwo
w korzystaniu z usług 5G przez obywateli i podmioty na świecie, w tym w Unii
Europejskiej (UE), z uwagi na możliwy wpływ na ich producentów ze strony
chińskiego rządu. Prowadzona między USA i Chinami dyskusja spowodowała,
że w UE przyjęto szereg zaleceń w zakresie cyberbezpieczeństwa 5G, w tym
Cybersecurity of 5G networks EU Toolbox of risk mitigating measures (5G Toolbox).
Sformułowano w nich określone zalecenia dotyczące tzw. dostawców
wysokiego ryzyka (HRV). W oparciu o te zalecenia część krajów UE wprowadziła
regulacje krajowe dotyczące HRV. Z uwagi na różne tempo przyjmowania
tych regulacji w poszczególnych krajach UE i odmienny sposób ich wdrażania
i egzekwowania wdrożonych już przepisów formułowane są postulaty
przyjęcia jednolitej regulacji w UE w zakresie HRV, która obowiązywałaby
wszystkie kraje UE. Artykuł analizuje, czy uzasadnione jest na obecnym etapie
przyjętych uregulowań dotyczących HRV uchwalanie jednolitych unijnych
przepisów w tym zakresie.