Abstrakt
Od 1970 roku do 2014 roku Królestwo Belgii przeprowadziło sześć reform
ustrojowych, w wyniku których państwo to z unitarnego przekształciło się
w federalne, i ulega dalszej ewolucji. Podział kraju wyznaczyły różnice językowe
i kulturowe. Królestwo Belgii jest nadal monarchią parlamentarną,
ale składa się z trzech regionów, trzech wspólnot oraz czterech regionów
językowych. Każdy region i wspólnota wybiera swój lokalny parlament, a na
poziomie federalnym Parlament Federalny, który składa się z Izby Reprezentantów
i Senatu. Ostatnia reforma ustrojowa zmieniała zasady funkcjonowania
Senatu, którego skład podwyższono do 60 senatorów pochodzących już
z mianowania (nominacji i kooptacji). Scena polityczna Belgii odzwierciedla
uwarunkowaną historycznie sprzeczność interesów pomiędzy niderlandzkojęzyczną
Flandrią i francuskojęzyczną Walonią. Od 2004 roku rośnie na
znaczeniu partia Nowy Sojusz Flamandzki, kierowana przez charyzmatycznego
polityka i republikanina Barta De Wevera. Głoszone przez partię hasła
zmierzają do maksymalnej autonomii Flandrii, a docelowo do stworzenia
konfederacji, w której znalazłyby się Flandria i Walonia, jeśliby ta ostatnia
wyraziła na to zgodę. Partia N-VA odnosi spektakularne zwycięstwa w wyborach
lokalnych i federalnych. Celem artykułu jest analiza przyczyn obecnego
rozwoju sytuacji w Królestwie Belgii i zarysowanie drogi, jaką państwu temu
wyznacza dynamicznie rozwijająca się Flandria.