Abstrakt
Artykuł odnosi się do teorii realizmu klasycznego, zaprezentowanej
w pracach Hansa Morgenthau, i rekomendacji, jakie sformułować można na
jej podstawie dla polskiej polityki zagranicznej. Jego celem jest analiza podstawowych
założeń realizmu klasycznego dotyczących mechanizmów funkcjonowania
stosunków międzynarodowych oraz odniesienie ich do problemów
współczesnej polityki zagranicznej Polski. Dotyczy to zarówno oceny potęgi,
celów i instrumentów polityki zagranicznej RP, jak i dwóch jej najważniejszych
państw sąsiedzkich – Niemiec i Rosji.
Rozważania przedstawione w artykule opierają się na systemowej metodzie
badawczej, przede wszystkim zaś nawiązują do metody analizy uwarunkowań
decyzji politycznych rozwiniętej w pracach Morgenthau.
Autor konkluduje, iż niezależnie od postępujących procesów globalizacji i integracji,
w tym integracji europejskiej, priorytety realizacji interesów narodowych oraz
rywalizacja państw o potęgę nadal pozostają podstawowymi mechanizmami
polityki międzynarodowej. Skuteczna polityka zagraniczna Polski powinna
więc uwzględniać je w swych analizach stosunków międzynarodowych. Integracja
europejska modyfikuje środowisko, w jakim rozgrywa się rywalizacja
o potęgę, ale nie zmienia istoty tych zmagań. Zmianę taką przynieść mogłaby
dopiero pełna federalizacja Unii Europejskiej.