Abstrakt
Artykuł zajmuje się szeroko pojętą problematyką tworzenia Wspólnej
Polityki Bezpieczeństwa i Obrony Unii Europejskiej oraz roli Polski w obszarze
polityki rozszerzonego bezpieczeństwa tej organizacji. Po uzyskaniu
pełnej suwerenności w wyniku rozpadu bipolarnego systemu konfrontacji
Wschód–Zachód, Polska dążyła w nowej konstelacji geopolitycznej na kontynencie
europejskim do uzyskania gwarancji bezpieczeństwa dla własnego bytu
państwowego ze strony formalnie zinstytucjonalizowanych struktur bezpieczeństwa
świata zachodniego. Ukoronowaniem tego procesu było włączenie
kraju do obszaru bezpieczeństwa euroatlantyckiego, jakim jest Pakt Północnoatlantycki
(1999 r.), i integracja z Unią Europejską (2004 r.). Od tego
momentu dla Polski otworzyła się szansa bezpośredniego i aktywnego wpływu
na kształtowanie unijnej polityki zagranicznej, bezpieczeństwa i tożsamości
obronnej. Proces ten był dla najbliższego sojusznika Stanów Zjednoczonych
w Europie trudny do zrealizowania ze względu na próby kontrolowania polityki
zagranicznej nowych członków NATO i UE przez największe państwa
unijne: Niemcy i Francję. Sytuacja uległa zmianie wtedy, gdy Polska jasno
opowiedziała się za wspieraniem europejskich struktur bezpieczeństwa.
Od okresu polskiego przewodnictwa w Radzie Unii Europejskiej w drugiej
połowie 2011 roku. Polska konsekwentnie wspiera wzmocnienie współpracy
państw partnerskich w ramach Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony
Unii Europejskiej z zamiarem osiągnięcia przez tę organizację statusu czołowego
gracza polityki międzynarodowej w przyszłości.