Abstrakt
Brak wiarygodnych krajowych instrumentów finansowych, w tym stabilnego
pieniądza obiegowego, rodzi u podmiotów krajowych chęć, a czasem konieczność,
posiadania zasobów pieniężnych pochodzących z innych obszarów walutowych.
Zjawisko to nazywane jest dolaryzacją, chociaż dotyczyć może każdej
waluty, w tym przede wszystkim walut światowych. Potrzeba dolaryzacji pojawia
się także w związku z koniecznością posiadania rezerw przez system bankowy.
Rezerwy oficjalne zbudowane z walut światowych są utrzymywane przez
kraje rozwijające się w zdecydowanie większym wymiarze niż by to wynikało
z tradycyjnych standardów przezornościowych. Wpływa na to brak rozwiązań
systemu międzynarodowych finansów, mogących zapewniać stabilne warunki
funkcjonowania gospodarek rozwijających się, co zmusza je do utrzymywania
wysokich rezerw walutowych. Wydaje się zatem, że należy traktować dolaryzację
krajów rozwijających się jako istotny czynnik kształtujący popyt na
pieniądz światowy. Dalszej analizy wymaga problem swoistego udziału krajów
emitentów pieniądza światowego, w tym przede wszystkim dolara, w napędzaniu
popytu na pieniądz światowy pozwalający rozwiązywać im ich wewnętrzne
problemy. Źródeł tych problemów należy natomiast poszukiwać w utrzymujących
się wadliwościach polityki neoliberalnej współczesnego kapitalizmu.