Abstrakt
W niniejszym artykule weryfikuję założenia neofunkcjonalne dotyczące
rozwoju integracji europejskiej poprzez kolejne kryzysy. Stawiam tezę,
że zmiany w procesach integracyjnych dokonywane w czasie kryzysu strefy
euro są wyjątkowe i zmierzają w trzech głównych kierunkach. Po pierwsze
charakteryzują się wzrostem zarządzania międzyrządowego i wzmocnieniem
władzy politycznej największych państw członkowskich. Po drugie, w czasie
kryzysu rosły formalne i nieformalne kompetencje instytucji technokratycznych,
m.in. Komisji Europejskiej oraz EBC. Obie instytucje ulegały przy tym
presji politycznej ze strony największych rządów narodowych. Prowadziło to
do zmniejszenia autonomii tych instytucji i ich silniejszego podporządkowania
państwom zajmującym centralną pozycję w systemie władzy. Po trzecie
twierdzę, że okres kryzysu stał się okazją do wzmocnienia procesów segmentacyjnych
w Europie na strefę euro i „drugi krąg integracyjny”.