Abstrakt
W 1989 roku rozpoczęły się w Polsce procesy przemian politycznych
i gospodarczych. W ich wyniku już na początku lat dziewięćdziesiątych
głównymi celami polskiej polityki zagranicznej stały się akcesja do Unii
Europejskiej i uzyskanie członkostwa w NATO. Jednym z narzędzi, które
miały pomóc w ich realizacji był, powołany do życia w 1991 roku, Trójkąt Weimarski.
W ramach tej nieformalnej płaszczyzny polsko-niemiecko-francuskiej
współpracy, miały miejsce regularne spotkania ministrów spraw zagranicznych
oraz innych polityków trzech państw. W artykule poddany jest analizie wpływ
tej formy kooperacji na procesy integracji europejskiej w latach 1991–2004,
w szczególności na przyjęcie Polski w szeregi Unii Europejskiej i NATO.