Empirycznie ugruntowany komunikacyjny model soft power – operacjonalizacja i ograniczenia metodologiczne

Abstrakt

Opracowanie analizuje problematykę operacjonalizacji autorskiego komunikacyjnego modelu soft power, koncentrując się na współczesnych wyzwaniach metodologicznych. Model ten kładzie nacisk na empiryczny kontekst analizy soft power, podkreślając rolę komunikacji i interakcji społecznych w kształtowaniu relacji międzynarodowych. Tekst krytykuje klasyczną koncepcję soft power autorstwa Josepha Nye’a, wskazując na jej uniwersalizm, amerykocentryzm, nadmierne skupienie na aktorach instytucjonalnych oraz brak precyzji. Wprowadza oparty na komunikacji model soft power jako ewolucję wcześniejszych podejść, integrując pragmatyzm, konstruktywizm społeczny oraz teorie interpretatywne w zakresie komunikacji. Model ten traktuje soft power jako interaktywny, wielowymiarowy proces, na który wpływ mają różnorodni aktorzy, kanały komunikacji i bariery. Opracowanie składa się z trzech części: krytyki tradycyjnych koncepcji soft power, prezentacji modelu opartego na komunikacji oraz analizy ograniczeń metodologicznych. Omówione wyzwania obejmują dostęp do danych i ich reprezentatywność, ograniczenia przetwarzania danych oraz problemy związane z mierzeniem faz komunikacji i efektów soft power. Artykuł podkreśla złożoność empirycznej operacjonalizacji soft power w erze dominacji mediów społecznościowych i big data, jednocześnie apelując o rygorystyczne, oparte na danych podejścia do zrozumienia tego zjawiska.