Abstrakt
Ekonomia dobra wspólnego oznacza bezwzględną zmianę paradygmatu,
a więc sposobu myślenia większości (uczonych) o gospodarce i gospodarowaniu,
a przede wszystkim o jej celu nadrzędnym, który determinuje dobór
narzędzi zarządczych. Implementację ekonomii dobra wspólnego wspiera
ustawa zasadnicza: pierwsze zdanie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
stanowi, że: „Rzeczypospolita Polska jest dobrem wspólnym wszystkich obywateli”.
Także grunt pod nowy paradygmat gospodarowania – ekonomię
dobra wspólnego – wydaje się być przygotowany: poczynając od koncepcji
zrównoważonego rozwoju, ukazującej, że liczy się nie tylko PKB, poprzez
wyeksponowanie roli kapitału społecznego w rozwoju gospodarek i społeczeństw,
po wskazanie mikroekonomizacji stymulowanej chciwością wśród
źródeł kryzysu finansowego przełomu dekad XXI wieku i innych. Ponieważ
zmiana paradygmatu jest jednak przede wszystkim zmianą i jako taka podlega
określonym zasadom i procedurom, warunkiem koniecznym jej zaistnienia
są agenci zmiany. Legitymacją pokolenia Y do zostania agentem zmiany jest
nastawienie wspólnotowe jego przedstawicieli. Natomiast charakter podejmowanych
przez nich aktywności (w Polsce i na świecie) wskazuje na pozytywistyczny
tryb zmiany paradygmatu, poprzez rozprzestrzenianie „dobrych
wzorów” działań poszczególnych wspólnot/społeczności.