Abstrakt
Wraz z przeobrażeniami ładu międzynarodowego zmieniała się rola
współpracy regionalnej w Europie Środkowo-Wschodniej w polskiej polityce
zagranicznej. Na początku lat 90. XX wieku Polska silnie angażowała się
w budowanie nowych struktur, takich jak Inicjatywa Środkowoeuropejska,
Rada Państw Morza Bałtyckiego, Trójkąt Wyszehradzki. Nowe ugrupowania
w dużym stopniu traktowano w sposób instrumentalny jako krok ku zbliżeniu
do UE i NATO. Polska nie promowała własnych koncepcji budowania
nowej jakości w tej części Europy, nie miała też aspiracji, by odgrywać rolę
regionalnego mocarstwa opartego na nowych strukturach. Po wstąpieniu
do UE w 2004 r. uwaga polskiej dyplomacji skoncentrowała się na Grupie
Wyszehradzkiej (V4), która pozostała ważnym narzędziem współpracy czterech
państw – Polski, Czech, Słowacji i Węgier – w obszarze ich wspólnych
interesów. Jednak ze względu na duże rozbieżności jej znaczenie pozostawało
niewielkie w kwestiach strategicznych dla bezpieczeństwa regionu. W sumie
współpraca regionalna w EŚW zajmowała ważne, ale drugoplanowe miejsce
z perspektywy Warszawy.