Abstrakt
Ostatni kryzys finansowy ujawnił nie tylko ułomności rynkowych systemów
ekonomicznych, ale także rozwiązań regulacyjno-nadzorczych, które powinny
przynajmniej łagodzić realne skutki nietrafionych decyzji finansowych. Pojawiający
się arbitraż normatywny, pozwalający w dobie globalizacji przenieść
siedzibę instytucji finansowej na terytorium państwa o niższych wymaganiach
prawnych, doprowadził do erozji standardów ostrożnościowych. Chcąc przeciwdziałać
tym negatywnym tendencjom najważniejsze gospodarki świata
ustanowiły sieć koordynacyjną, która aspekt polityczny ściśle splata z ekonomiczno-
finansowym. Najistotniejszymi podmiotami tego procesu koordynacyjnego
są: grupa G20 oraz Rada Stabilności Finansowej (Financial Stability
Board – FSB). Celem artykułu była analiza wzajemnych relacji tych gremiów.
Autor uznał, że można je odczytywać w kategoriach znanego naukom ekonomicznym
i politycznym schematu mocodawca – agent, oczywiście pamiętając,
iż pierwotna delegacja dla grupy G20 pochodzi od suwerennych państw.
Z kolei analiza aktywności FSB, przy wszystkich ułomnościach wynikających
z niepełnego poddania się reżimowi prawa międzynarodowego publicznego,
wskazuje na to, że pełni ona rolę instytucji nadzoru makroostrożnościowego
nad globalnym rynkiem finansowym. Tym samym od sprawności jej funkcjonowania
zależy zmniejszanie natężenia ryzyka systemowego, które nadal
może się zmaterializować. Przewidziane mechanizmy nacisku politycznego
oraz sprawne delegowanie wtórne na wyspecjalizowane gremia nadzorcze
sensu stricto czynią Radę Stabilności Finansowej skutecznym forum realizującym
zadania nadzoru makroostrożnościowego.