Abstrakt
Stosunki Unii Europejskiej (UE) z grupą państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku
(AKP) są przykładem wyjątkowo rozbudowanego modelu współpracy UE
z państwami rozwijającymi się. W 60-letnim okresie był on regulowany wieloma
umowami ustanawiającymi szczególne formy stosunków między stronami, tworząc
własny system instytucjonalny tych relacji, mechanizmy wsparcia finansowego
oraz wymiany handlowej. Aktualnie wzajemne stosunki są prowadzone
na podstawie Umowy o partnerstwie, zawartej 23 czerwca 2000 r. w Cotonou.
Jej założenia wygasają jednak 29 lutego 2020 r., a zbliżający się koniec obowiązywania
umowy z Cotonou zachęca do zadawania pytań o przyszłość relacji
między UE i grupą AKP. Artykuł niniejszy koncentruje się po pierwsze na
omówieniu aktualnego stanu realizacji założeń umowy z Cotonou, w szczególności
w wymiarze współpracy handlowej i gospodarczej, gdyż to ona będzie
w największym stopniu determinowała przyszłe negocjacje między UE i grupą
AKP. Po drugie, założeniem opracowania jest analiza nieoficjalnych stanowisk
negocjacyjnych zarówno UE i grupy AKP, których odrębność jest na tyle istotna,
że nie wróży łatwych rozmów mających zacząć się w 2018 r.